Na 5 maanden intensieve lessen in gitaarbouw en gitaarreparatie is mij inmiddels duidelijk geworden dat er in dit vak heel veel gevoel bij komt kijken. En gevoel ontstaat door ervaring. En ervaring doe je op door ehh.. ervaring op te doen en nieuwsgierig te zijn.
Vooralsnog beschik ik nog niet over een uitgebreid arsenaal aan powertools maar voor minder drastische ingrepen heb ik inmiddels een immer groeiende verzameling specialistisch gereedschap verzameld.
En dat moet gebruikt worden.
Een van de meest verkomende aanpassingen aan elekrische gitaren is het vervangen van een of meerdere gitaarelementen. Doorgaans wordt dit gedaan omdat je vindt dat je gitaar niet lekker klinkt, je op zoek bent naar een andere sound of omdat de gitaargod van dit moment ze ook gebruikt.
Een kwestie van smaak kortom.
Van single coils naar humbuckers
Wanneer je de bestaande elementen in je gitaar vervangt door hetzelfde soort maar dan van een ander merk en type zal je de verschillen vooral horen in allerlei nuances: meer power, een grotere dynamiek etc. Het karakter van de gitaar zal echter ongeveer hetzelfde blijven.
Het wordt anders wanneer je het soort elementen ook gaat vervangen. Een Les Paul met single coils zal ontwijfeld heel dun klinken en knapt daar waarschijnlijk ook niet van op. De single coils in een strat vervangen door humbuckers is een betere optie en dat is wat ik heb gedaan.
Fine Arts Stratocaster met humbuckers
De gitaar waar ik de elementen van heb vervangen is een door Dragan Milosevic onder de naam Fine Arts handgebouwde rode stratocaster. Deze strat heeft een ash body, een birdseye maple neck, rosewood fretboard, medium frets en Sperzel tuners.
Toen ik deze gitaar een aantal jaren geleden van een bevriende Duitse gitarist overnam kon ik het niet nalaten om ‘em even uit elkaar te halen. Toen bleek dat er de in body van de gitaar al ruimte voor twee humbuckers was gefreesd en daarmee behoren alle mogelijke pick-up configuraties tot de mogelijkheden.
Om tot een zo groot mogelijk verschil met de huidige S/S/S configuratie te komen koos ik voor een H/H configuratie. Een strat met twee humbuckers dus.
Seymour Duncan 35th Anniversary JB / Jazz set
Bij een grote muziekinstrumentenboer in Duitsland kocht ik een 35th Anniversary humbucker set van Seymour Duncan.
Deze humbucker set bestaat uit een Seymour Duncan SH-2 Jazz en SH-4 Jeff Beck. De favoriete combinatie van Seymour Duncan zelf aldus het meegeleverde foldertje. Op youtube staan diverse videos waarin deze pickups worden gedemonstreerd en dat klinkt allemaal erg fijn.
De slagplaat die ik bestelde paste niet helemaal omdat het fretboard op nek van mijn gitaar een paar millimeter doorliep na het einde van de hals. Bij een gewone strat is dat niet het geval en laat je de slagplaat zo in je gitaar vallen. Een klein beetje vijlen was genoeg om dat alsnog voor elkaar te krijgen.
Pick-up schakeling
Vervolgens zul je moeten kiezen hoe je de elementen wilt schakelen. Wil je een 3 standen schakelaar of een voor een strat bekende 5 standen schakelaar? Een volume en twee toonregelaars? De mogelijkheid om elementen te splitten? En neem je dan een push-pull potmeter of toch een miniswitch?
Zoveel mogelijkheden dat je er bijna keuzestress van zou krijgen.
Ik wilde het lekker simpel houden en koos voor een 3-standen schakelaar, 1 volume en 1 toon. Om het er ook een beetje lekker uit te laten zien koos ik voor zwarte slagplaatschroeven en zwarte domeknoppen die je wel op Telecasters en die lekker zwaar aanvoelen. Als finishing touch een zwart knopje voor de pick-up schakelaar.
Pick-up hoogte afstellen
Hoe ver de pick-ups van je snaren afstaan is een kwestie van smaak. Hoe dichter bij de snaren hoe hoger de output en daarmee dus ook het volume. Staan ze te dicht op je snaren dan heb je kan dat wanneer je met je rechterhand zwaar op je snaren leunt ze opeens tegen de magneten van je pick-ups geplakt zitten met een duidelijk hoorbare doffe ‘thumb’ tot gevolg.
Spelen met een schroevendraaier in de buurt en afstellen tot ze lekker klinken en er nauwelijks verschil in volume is tussen de verschillende pick-ups is het devies. En ook dit is een kwestie van smaak.
Hoe klinkt het dan?
Nadat ik de gitaarelementen vervangen had en voor het eerst inprikte werd meteen duidelijk dat de bekende heldere strat sound was verdwenen. Daarvoor in de plaats kwam een vettere sound die in de brug clean genoeg is voor een strat en in de neck lekker jazzy klinkt maar niet zo wollig als in een gitaar met een body van mahonie.
Overstuurd klinkt het vet en vol dynamiek. In combinatie met een Boss DS-1 distortion heb je met name in de brugpositie sounds waar je je in een rockband niet voor hoeft te schamen.
Nog lekkerder klinkt het met mijn ’81 Ibanez TS-9 Tubescreamer en ook met mijn ’82 Boss Overdrive OD-1 klinkt het super. Met deze overdrive pedalen komt het karakter van de pick-ups echt tot zijn recht en is de hoeveelheid overdrive met de volumeknop van de gitaar heel goed te regelen. Van een subtiel randje tot een lekker vette scheur, het zit er allemaal in.
Inmiddels heb ik ook een set DiMarzio Steve Morse aangeschaft en een vintage set EMG’s (David Gilmour!) is onderweg. Toch laat ik de Duncan’s voorlopig in mijn strat.
Hoewel..
